Simona Lokvenec
Quhej Amira,[1] por as që më jepte paqe e as më linte rehat. Amira. Kishte ardhur me prindërit në valën kur shumë të tillë si ata shpërnguleshin në vende si ky i imi. Bashkënxënësit pak a shumë e pranuan ose së paku dukej se përpiqen ta pranojnë. Unë isha e përgatitur për gjithçka, përveç për ta pranuar.
Nuk e di se sa herë e dëgjoja emrin e saj, e aq më pak e di se sa herë e kisha shkruar në çaste zemërimi dhe tërbimi. Dhe, kinse të shkruarit duhej të ndihmonte. Kështu së paku thoshte ajo, psikologja e shkollës. „Nëse ndonjë bashkënxënës ju nget, qetësohuni, merrni frymë thellë“, thoshte me një buzëqeshje mekanike. „Nëse dikush ju nevrikos, shkruajeni emrin e tij dhjetë herë, hidheni fletën në plehra dhe puf! S’është më as zemërimi as personi! S’ka më lehtë! Vetëm kontroll, të dashurit e mi, kontroll!“, thoshte herën tjetër. Dhe, kështu, unë fshehurazi dhe ngadalë e shkruaja emrin e Amirës dhjetë, njëzet, pesëdhjetë herë! Me stilolapsa, me lapsa me fije të hollë, lapsa të pamprehur, me lapsa të mprehur, edhe pse në fakt ndjehesha sikur me gjak e shkruaja derisa shkronjat dilnin para meje si lulebora të çala. Me çdo të shkruar të ardhshëm thuajse anulohej fitorja ime mbi emrin i cili e rrënoi qasjen time paqësore. Askujt nuk i flisja për Amirën, sepse s’kishte çfarë më shumë të thuhet. Nejse, ishte e pritshme që t’i urrej ato katër shkronja të alfabetit. Njëherë ia shkruajta emrin në pasqyrën e mjegulluar pas dushit. Atëherë Amira sikur në heshtje kishte hyrë në shtëpinë time, sikur hyri në dhomën time, në gjithçkanë time, në qenien time të brishtë.
Shoqja ime Maja një herë më ndaloi në korridor dhe më tha: „Dëgjo, e shoh se s’të pëlqen kush e di se sa kjo e reja, hë?“ „Jo, ore, s’ka lidhje, ç’thua ti, vetëm se s’kemi gjetur rastin për muhabet“, iu përgjigja. Maja më shikoi me sy të dyshimtë. „Ore… mos ka lidhje kjo me yt atë…?“ „Jo, jo, s’ka lidhje, vërtet. S’jam aq…“, murmurita. „Dëgjo, ajo që njerëz të vendit të saj ia bënë yt ati s’ka lidhje me të, e di? S’mundesh çdokënd…“, filloi, por e ndërpreva: „E kam të qartë, Maja, gjithçka, vërtet, shih punën tënde. Mos e tepro me marrëzira“, thashë e hidhëruar, por mirë e dija se ku e ka. „Mirë, vetëm kuptimin e kisha se s’mund t’ia vësh fajin gjithkujt për atë që ndodhi. Amira është njeri i thjeshtë, jo dikush që ka dhënë komandë për të ta vrarë babanë“, ma ktheu hidhur dhe iku. Atë natë qaja dhe e mallkoja Amirën, vendin e saj, fenë e saj. E mallkoja botën.
Amirën gati çdo ditë e takoja në mensë. Kishte diçka në mënyrën në të cilën fliste, vishej, lëvizte, merrte frymë. Vetullat i kishte pyje të paeksploruara, sytë si humnerë e zezë. Fytyrën e kishte një mal jo i rrafshët, me pika të kuqe aty-këtu. Hunda e mprehtë nuk më pengonte aq shumë sa fakti se i njëjti ajër hynte dhe dilte nga flegrat e hundës sime dhe të saj. Ishte e dobët, dukej se ushqimin s’e kishte për qejfi. Lëkurën e kishte të errët, sikur Amira gjithmonë vinte e mbuluar me errësirë. E paramendoja se çfarë të brendshme ka veshur, nën të zezën e xhybes dhe nën atë „gjënë“ mbi kokë, sepse flokët e saj ishin një mister i pashpërthyer. Gjithmonë i kishte të fshehura nën shami dhe kurrë nuk i shihej asnjë fije floku, thua flokët e saj ishin në një burg të prangosur me një mëndafsh të zi. Desha ta di, desha gjithçka të shoh, pa e parë ajo se e shikoj. Desha të di gjithçka, pa e ditur ajo. Amira ishte e veçantë në mënyrën e saj, për mua të çuditshme. Praktikonte disa besime dhe adete, për mua të pakuptueshme, i lutej Zotit të panjohur për mua dhe festonte ditë të cilat në sytë e mi ishin ditë të zakonshme.
Njëherë në mensë, derisa e mbushja pjatën me ushqim, e luta Draganin të më japë dy mandarina. Derisa më pyeste se ç’thashë, Amira u shfaq nga askund dhe butësisht vendosi dy mandarina në tabakanë time. Buzëqeshi dhe shkoi. Në çast u ngurosa dhe mbeta në vend. Më mbetën sytë në tabakanë, thua se Amira më ka përçuar ndonjë sëmundje. Më kujtohet se të gjitha i lashë ashtu të paprekura dhe u largova me vrap nga mensa. Përpiqesha t’ia shpjegoj vetes se ç’e bën kaq të shëmtuar Amirën në sytë e mi, por çdo shpjegim thjesht s’kishte kuptim. Me të ndoshta do të komunikoja nëse bisedonim pa i thënë gjë njëra-tjetrës. Ose, nëse shikoheshim pa e parë njëra-tjetrën. Do të isha e mirë për një komunikim të tillë. Atëherë do të ishim shoqe. Shoqe të mira, të cilat më së miri shoqërohen nga larg. Ndoshta. M’u kujtua se një vajzë e klasës më tha njëherë se ngjasim me Amirën. Ndoshta Amira ngjason me mua, por unë refuzoja ta pranoj se i ngjas asaj, edhe sikur ngjasia të ishte si një thermi buke. Amira fare nuk më duhej, më nevojitej vetëm shqetësimi të cilin ma krijonte, duke qëndisur një varg me dhimbje të ngjitur në muret e shkollës.
Jo se sot mendoja shumë për Amirën dhe për atë të martë me shi, por ndonjëherë e pyes veten ç’do të ishte më ndryshe nëse atë ditë nuk takoheshim njëra me tjetrën. Atë të martë, kur zilja e shënoi fundin e orës, u nisa drejt shtëpisë para stuhisë. S’kisha ombrellë dhe vetëm mund të shpresoja se do të arrij në shtëpi para se qielli të fillojë të na i qajë mëkatet. Me shaminë e mbulova kokën dhe ecja shpejt. Në tërë atë shpejtësi, ia ndjeva parfumin e frutave, të cilin s’e duroja fare, së bashku me disa pika shiu që pikuan. Amira ecte me hapa të lehta drejt meje, hija i bëhej gjithnjë e më e afërt. U ktheva qetësisht dhe e pashë se si zija shikon drejt meje me sy të turpëruar, thuajse pret diçka. Nuk e di se pse u ndala. Shiu tanimë filloi të binte dhe pikat ma mjegulluan trurin. Të dyja kullonim në ujë. Duke e parë atë, depërtova në vetvete. Në atë çast asgjë tjetër s’ishte e rëndësishme, përveçse Amira më ngjante mua, e unë asaj, dhe kjo nuk ishte një ngjashmëri sipërfaqësore fizike, por e thellë, e pashpërthyeshme. Të dyja ishim të lagura, të hutuara, me shami të cilat i mbanim si barën më të rëndë. Nuk e di se për shkak të ujit shihja më qartë apo më turbullt, por mund të betohem se krahas shiut, në fytyrën e saj rridhnin edhe lot. Megjithatë, ajo që më së shumti më shtangu ishte zbardhja e një shiu tjetër i cili pikonte në të, një stuhi tjetër e cila përgatitej nga shikimi i saj dështues. Dhe, ndoshta kjo s’do të më pengonte aq shumë, nëse në atë çast nuk ndjeva edhe unë një dhembje tjetër të çuditshme që reshte, e përzier me pendim, ndërsa tek unë zgjoheshin bubullima me pyetje dhe nevoja për ndjesë.
Por, atëherë s’ishte çasti për ndjesë dhe përgjigje. Kurrë s’ka qenë çasti kaq i mirë për mua dhe për të. Për mua dhe Amirën. Sepse kurrë s’ma dha qetësinë, të cilën s’dija as si ta kërkoja.
Përkthim: Kreshnik Ajdini
[1] Mir (Amira) – paqe, rehati, qetësi, në maqedonisht.
Simona Lokvenec
Simona Lokvenec (1992) është profesoreshë e diplomuar e gjuhës dhe letërsisë angleze në Universitetin Sh. Cirili dhe Metodije në Shkup. Tregimet dhe poezitë e saj janë botuar në revista dhe përmbledhje vendore dhe ndërkombëtare. Është fituese e Çmimit të Dytë Bllazhe Koneski për ese (2014), Çmimi për Ese Më të Mirë nga Transparenca – Zero Korrupsion (2010). Ka realizuar qëndrime të shkurtra studiuese në Spanjë, Austri dhe Britani, ku e mbindëroi arsimin nga fusha e gjuhës, letërsisë dhe kulturës. Kontakt: www.facebook.com/simona.lokvenec
ažurirano: 01/02/20
